Park Otel Olayı

Cumhuriyet Kitap Eki’nin 144. sayısında (26 Kasım 1992) yayınlanan bu yazı, Park Otel mücadelesini birlikte yürüttüğümüz, dönemin Mimarlar Odası İstanbul Şube Başkanı Oktay Ekinci tarafından yazıldı…

“Remzi Gökdağ ın “Park Otel Olayı” tutarlı bir gazetecilik anlayışının ürünü.”

PARK OTEL OLAYI: BiR ‘Kent Sucu’nun belgesel öyküsü

Park Otel kitabı, salt çirkin bir yapının değil, uygarlaşma yolunda Türkiye’nin nerelerde olduğunu göstermesi bakımından da tüm çevre ve demokrasi dostlarının edinmesi gereken bir çalışma.

Son yıllarda, özellikle uygunsuz ve spekülatif yapılaşmanın yaygınlaşmasıyla birlikte, yaşadıkları ortamın doğal ve kültürel değerlerine sahip çıkan duyarlı çevrelerin gündeme getirdikleri yeni bir hukuk kavramı var: “Kente Karşı Suç.”

Aslında bazı Batı toplumlarında ve özellikle kentleşme süreçlerini tamamlamış, “kent kültürü” dediğimiz, insana ve çevreye saygıyı uygarlaşmanın olmazsa olmaz koşulu olarak görmeye başlayan toplumlarda böyle bir suç kavramı hukuk düzenlerinde çoktan yerini almış durumda.

Örneğin Fransa’da 1977’de yürürlüğe giren, mimarlığın yetki ve sorumluluklarını belirleyen meslek yasasında “mimarlık kültürün bir ifadesidir” şeklindeki temel saptama daha ilk baştan yapılıyor ve hemen ardından bu kültürel eylemin “kente karşı suç teşkil etmeyecek şekilde” nasıl gerçekleşebileceği ise şöyle belirleniyor:

“Kentsel, doğal ve tarihsel çevreye saygı kamu yararınadır. İmar Planı ve inşaat izni veren yetkililer, bu saygıyı garanti ederler.”

Zagreb, Amsterdam gibi kültürel kimliğin korunmasında kökleşmiş geleneklere sahip kimi kentlerde de, bu kimliğin zedelenmesine yol açabilecek “suçların”, daha “niyetlenme” aşamasındayken engellenmesi, imar hukuklarının temelini oluşturuyor. Dr. Turgut Cansever’in “Osmanlı kent düzenindeki ahlak anlayışının Batı’ da yasalara geçmiş şekli” olarak değerlendirdiği Zagreb imar yönetmeliğinde, şu “önkoşul” yer alıyor:

“Bu kentte yeni bina yapmak yasaktır. Ancak, kim yeni bir binaya gereksinim duyuyorsa, bunu ancak kenti daha da güzelleştireceğini kanıtlayarak yapabilir…”

Kente karşı suç kavramı, işte böylesine “düzeyli” bir imar düzeni için ve öncelikle kamu yararını, insana ve çevreye saygıyı ve demokrasiyi esas alan bir kentleşme süreci için, ülkemiz açısından eksikliği her geçen gün daha çok hissedilen bir kavram. O kadar ki, günümüzdeki birçok “yasal” uygulamalar bile yarattıkları kentsel sorunlar ve insan onuruna yakışmayan yaşam çevrelerine neden olarak etkileriyle, gerçekten kente karşı işlenen birer suç ürünü olarak yükseliyorlar. Ve elbette bu “cezası olmayan” ağır suçun altında ezilen ise salt kent değil, tüm kent halkı oluyor…

İşte, İstanbul’daki Park Otel, bu yeni suç kavramının ne denli önemli olduğunu gösteren; hemen tüm özellikleriyle kente ve topluma karşı “imar yoluyla işlenen” suçların kimi zaman o kent ve o toplum için ne denli onarılmaz yaralara yol açabileceğini kanıtlayan; üstelik de “önceden planlanarak” (taammüden) gerçekleştirilen bir “kentsel cinayet” olarak tarihe geçiyor.

Ve yine Park Otel, diğer tüm kentsel cinayetlerde olduğu gibi, cezasını “suçu işleyenin” değil, toplumun ve kentin çektiği; “giderilmesi olanaksız” zararlarıyla İstanbul’un üzerine bir karabasan gibi çöken; karanlık bir dönemin “gözü kara” yatırımı olarak Boğaziçi silüetinde yerini alıyor.

Binanın tartışılmaya başlanması ile birlikte, böylesi bir suça karşı kamuoyu duyarlılığının yükseltilmesinde ve gelişmeleri hemen tüm yönleriyle halka duyurma konusuna, hiç kuşkusuz Cumhuriyet gazetesinin ve gazetenin çalışkan muhabirlerinden Remzi Gökdağ’ın çok büyük katkıları oldu.

Park Otel, basında son üç yıl içinde yayımlanan “kentleşme haberleri” arasında ilk sırayı “tüm çirkinliğiyle” alırken, Cumhuriyet gazetesindeki Remzi Gökdağ imzası, bu savaşımın “kamuoyu desteği” cephesinde kente, çevreye, demokrasiye ve hukukun üstünlüğüne sahip çıkmanın “simgesi” haline geldi. Ve zaman içerisinde yine Remzi Gökdağ ismi, Park Otel’e karşı sürdürülen “sivil-demokratik savaşımın” ortak bir sesi, dayanışma odağı ve “duyarlı gazeteciliğin” toplumla bütünleşen çağdaş bir örneği olarak, arşivlerde saklanan haber küpürlerinde yerini aldı. Remzi Gökdağ’ın Cumhuriyet gazetesinde yayımlanan Park Otel’le ilgili sayısız yazı ve haberlerinin birikimiyle yaratılan kitap ise, bu tarihsel “kamu hizmetinin” tüm toplumsal kazanımlarını, küpür arşivlerinden kurtarıp kütüphanelerimize getiriyor.

Kitapta, öncelikle tarih sırasına göre yer alan gelişmeler ve çok önemli bilgiler, İstanbul’da “kente karşı işlenen suçların” en amansızlarından birinde, suçu işleyenlerin bu cesaretlerini nereden ve kimlerden buldukları, çıkarları uğruna hukuku ve demokrasiyi nasıl ayaklar altına aldıkları ve “yetkili resmi kişi ve kuramların” da bu suça nasıl önayak olup, yeşil ışık yakabildikleri geleceğe dönük çok önemli kaynak belgeler olarak yer alıyor.

Park Otel Olayı, salt çirkin bir yapının değil, uygarlaşma yolunda Türkiye’nin nerelerde olduğunu göstermesi bakımından da tüm çevre ve demokrasi dostlarının edinmesi gereken bir çalışma.

Üstelik, aynı anda, dur durak bilmeyen bir savaşımın, titiz ve duyarlı bir gazetecilik görevinin ürünü…

Park Otel “Olayı“ / Remzi Gökdağ / Anahtar Kitaplar /Kasım 1992 /64 s.

Remzi Gökdağ’ın ‘Park Otel Olayı’

Park Otel Olayı (Anahtar Kitaplar)

Arka kapaktan alıntı…

Kitabın adı “Park Otel Cinayeti” de olabilirdi. Tıpkı polisiye romanlarda olduğu gibi.. Olayların gelişimi biraz da bunu çağrıştırıyor. Bir kenti (İstanbul), bir semti (Ayazpaşa), “taammüden öldürmeye tam teşebbüs” var ortada.

Ama cinayet girişimi bu kez ölümle sonuçlanmadı, yaralanma düzeyinde kaldı. Çünkü ilk kez bir semtin insanları yani Ayazpaşalılar, bu pervasız gidişe bir dur demek için ayağa kalktılar.

Onların bu mücadelesine çevreye, kente, demokrasiye saygılı İstanbullular da omuz verdi ve sivil dayanışmanın bir zaferi sergilendi.

Park Otel Olayı, Turizmi Teşvik Yasası ile kentlerin, kıyıların, SİT alanlarının buradaki tüm çevre ve toplumsal değerlerin, iş bitirici yatırımcı çevrelerce nasıl yağmalandığını gösteren yüzlerce örnekten yalnızca biridir.

Hukuka aykırılığı ve şehircilik bilimiyle alay eden kimliğiyle kamuoyunun karşı çıktığı Park Otel üç yıl boyunca nasıl özgürce yükselebildi?

Sivil ve resmi yetkililerin oluşturduğu ittifaka karşı bu inşaat demokrasiye nasıl meydan okudu?

Bu akıl almaz gidişe Danıştay nasıl dur dedi?