Okyanu kenarında, hayatın içinde…

20/10/2005

Sonbaharı da yarıladık, kış kapıda… Günlük koşturmalara dalınca zamanın hızını kavrayamıyor insan. İş güç derken hayatın gerçek anlamını ıskalıyoruz. Planlarımızı yarına göre yaparken bugünü anlamadan yitiriyoruz. Kaybettiklerimiz sadece geçen günler mi?

Sevdiklerimize neden daha az zaman ayırıp, dostlarımızla neden daha sık görüşemiyoruz? Sonbaharlarımızı anlayamadan kışın kapılarını aralıyoruz.

Farklı yollarda hedeflere ilerlerken, yapmak istediklerimizle yapamadıklarımızın hesabını tutuyoruz.

Bu sonbahardan da birşey anlamadım ben… İstanbul Boğazı’nın Rumeli yakasındaki balıkçı lokantalarına uğrayamadım.

Palamutun, lüferin tadına bakamadan geçip gidiyor Ekim. Kuledibi’ndeki çayın tadı damağımda. Beyazıt Meydanı’nda güvercinlere yem atamadan, Ortaköy’de tavla oynayamadan, Salacak sahilinden güneşin batışını seyredemeden, Assos’a doğru yola çıkamadan ve daha birçok şeyi yapamadan geçiyor günler…

Hep birşeyleri erteleyerek…

Geride bıraktığımız anılar bugünlerde neden daha sık hatırlanıyor?

Adına ‘özlem’ denen duygu var ya… İşte ben biraz memleketimi özledim. Son zamanlarda konuşmalar, sohbetler nedense dönüp dolaşıp uzaklara, Türkiye’ye bağlanıyor.

Geçen hafta dünyanın bir başka iklimine yelken açmış bir dostumdan posta kutumda bir mesaj vardı.

Ertelenen planlar, geçen zaman ve unutulmayan dostluklar üzerine yazmış yine:

“Bugün pazar. Bizim buralarda hiç alışılmadık şekilde hala güneş var… Oğlan uykuda. Oğlen uykusu, güzellik uykusu… Hanım mutfakta, kafayı takmış bana bugün musakka yapacak. Hadi hayırlısı… Ben bilgisayarın başında, Ünsal’dan mektup gelmiş, özledim diyor, ömür geldi geçiyor ne kadar az görüşüyoruz diyor. Niye bir arada olamayız, alıp başımızı küçük bir köye gidip bir iş kuramayız diyor…

Ben de diyorum ki, dertlenme, sen de 35 yaş bunalımına girmişsin, eski dostların yerinin dolmadığını görüp dertlenmişsin… Öyledir zaten. 30’a 35’e kadar dost buldun buldun, yoksa yok…

İyiki sen varsın hocam. Bilirim uzaktasın, okyanusun kıyısında kafanda kırk tilki düşünür, koşturur durursun. Ama yüreğin bu taraflardadır onu da bilirim… Ege’nin kıyısından okyanusun ötesi misali… Derim ki Ünsal’a, herşey güzel olacak, dertlenme… Dostlar var oldukça herşey güzel olur… Özledim be hocam. Iş, güç, gevezelikler yapıp duru-yoruz. Biraz kendimden utandım.

Sultanahmet, Kemer, Long Beach günlerini, tüm güzel günleri hatırladım. Çok şükür böyle güzel günler yaşamışız dedim. Çok şükür bizim de hayatta birkaç dostumuz var dedim.Daha bunlar birşey değil, bizim yaşa-yacağımız çok güzel günler var dedim. Iki satır yazıyim dedim işte. Hadi bana müsaade. Musakkanın altı tutmasın, oğlanın altı ıslanmasın. Sen de Bıcır’a, yengeye selam söyle.”

Bu satırları okuduktan sonra dışarı çıktım. Yağmur bulutları yaklaşıyordu ve okyanusun rengi siyaha yakındı. Sahilde biraz yürüdüm…

‘Neden gelecek hep uzak, yaşanmış olan geçmiş, sanki dün gibi?’ diye düşündüm…

Hayat, yaşamanın bedelini ödetiyor bir şekilde. Bedelini ödemeden bir yere varılmıyor… Varmış gibi görünsen de, telafi etmeye çalışsan da olmuyor..

Koşturmacalarımıza soluksuz devam ederken hayatın muhasebesini de yapıyoruz… Bugün olduğu gibi…

Okyanusun bir ucundan güneş batarken diğer ucundan ay yükseliyor. Rıza Tevfik’in mısrası geliyor aklıma: ‘Bir hakikat var mı derken bir hayale döneriz.’

Remzi Gökdağ
20.10.2005
USA Turkish Times
REMZİ GÖKDAĞ
USA Turkish Times Yayın Yönetmeni

Remzi Gökdağ

Gazeteci, yazar ve dijital yayıncı Remzi Gökdağ, Başka Şehirler, Sevgili İstanbul, Amerikan Medyası’nda 11 Eylül ve Park Otel Olayı kitaplarının yazarıdır.

BAŞKA ŞEHİRLER

Efsane isimlerin izinde gizemli yolculuklar

Sevgili İstanbul

Eski İstanbul'dan anılar, gerçek hayat hikayeleri

AMERİKAN MEDYASINDA 11 EYLÜL

11 Eylül saldırıları ve Amerikan medyasının olaya yaklaşımı

PARK OTEL OLAYI

Bütün ayrıntılarıyla Park Otel mücadelesi...
Önceki Yazı

Neden USA Turkish Times?

Sonraki Yazı

Cumhuriyet’ten yolu geçenler